Оној ден
Да ,оној ден кога се роди омразата во мои очи
Чинам и бронзата оживеа на ѕидот каде беше обесена
А громовите ги убиваа сите утехи наоколу
Да,да, тој ден ти прозорите не ги изми од валканиците
Не бараше веќе позади нив нови светови
Беше Недела,а масата остана празна,без ручек
Којзнае,можеби мртвилото во просторот не засити
Рече гладна си за слобода
А сенката позади тебе беше смртно исплашена
Гледаш,не се сеќавам дали усните ти беа стиснати
Фотографииве пред мене се премногу пожолтени.
Оној ден,додека гневот ги стискаше моите дланки
Да,да, тој ден ми беше единствено жал за самовилите
Стоеа карши нас покрај Дабот тажни
Бришеќи ги кристални солзи кои им паѓаа на земјата.
И етеме,во ноќта го разлевам мастилото
Пиеќи некој сосема обичен чај
Со малку растрперена рака
Со мртва омраза во очите.
Нема коментара:
Постави коментар