Кога мирисот на тагата ќе го трнеш од клепките твои
Драга моја
Намини тогаш во старата биртија
Ако заборави да те потсетам
На крајот од светот е,каде остарените поети седат
И по три литри кисело вино пиат
Малку воздивнуваат,за да ја утешат црната земја
И одвреме навреме со восклик ја слават нечијата смрт
Што вечен станал,а тие останале само скитници во животот
Некои,малку залудени
Сеуште солзите со мастилото го мешаат
И етеги шкртаат по пожолтени тетратки патетични песни.
Знам,сигурно знам,за дватројца поети
Кои болката своја ја со заби ја кинат
До ништавилото одат,и таму парчињата ги оставаат
Мислат кутрите,дека така помала ќе ја сторат.
Кога вистината ќе те покани некоја ноќ,на еден танц
Драга Моја
Не плачи,и не колни го мигот тој
Ќе ти смеат громогласно остарените поетеси
Кои катавечер квакнуваат на полураспаднатиот чардак
Ти
Додека светлата се гасат,во мрачниот тунел
Одрекнисе од самата себе
И со достоен поглед заиграј
Кршеќи ги прангите на животот во кој си окована.
Нема коментара:
Постави коментар