Молчам кога небото зборува

Кога ќе се измориш од животот

Тогаш седни на каменот ладен

За да почуствуваш вистинско студенило

И сетисе на пеперутките

Како играа да го стоплат студенилото на нашите души

Пред да не допри Љубовта

Навистина,кога ќе се измориш од животот

Помисли на силните стисоци од канџите на судбината кои не стегаа

А ние ги кршевме со бакнежи

Се додека усните болката не ги разделеше

Некаде касно во ноќта.

Евеме,во круговите на животот танцувам

Неплашеќи се од литите сенки,кои во лилавите утра се раѓаат

Пукнатините во времето ги затворам со мртви спомени

И молчам кога небото зборува за моето утре.

Всушност,едноставно е кога ќе те измори животот

Збогувај се од оние тешки осамени солзи

И празни потајни часови на исчекување покрај прозорот

Воздивни лесно,насмевнисе.и зачекори во пурпурот.