Пресечиги конците на времето
Со кои ме врза
И ослободиме од обврската
Да бидам деноноќен чувар
На гробницата од нашата Љубов
Сега
Кога плеќите папсаа
Товар ми е сјајот на месечината навечер
Дење,немоќен сум да сликам по небото со прстите
Пресечиги конците на времето
Со кои ме врза
За да можам на младоста да и простам
За сите залудно изгубени години
Знаеш
Неумеам да лажам
Сега повеќе го сакам Достоевски и Лорка
Отколку мртвите спомени.
Пресечиги конците на времето
Со кои ме врза
Сакам повторно да го мирисам рузмаринот
Сакам
Во утрешниот ден мојата стапалка да биде видлива
Сакам
И идната недела да не се сомневам во светлината
Дека е само сива илузија.
Нема коментара:
Постави коментар