Суво Кандило.

Седнав на прагот,а знаев дека не е мој

Во ниедно време,во глува доба

Со суво кандило во раката

Прашуваќи го Светителот,кој молчеше долго

ако се доближам до софрата,каде Ангелите вечераат

Дали тоа значи дека сум ги надраснал живите

Кој енеги се прпелкаат како стока

Во живата кал

И дали тоа значи дека сум се ослободил од сите тегоби

Кои ми се налепиле уште кога ја видов светлината

Молчеше

Додека

Во таа густа темнина позади мене

Во осамата

Сеуште одекнуваа лелеците на другите

Кои и тие

Исто како мене

Мрмореа

Ги поделивме последните парчиња од крстот

Помеѓу себе,несакавме да падне во рацете на неверниците

И застанавме заедно со неизвесноста да гледаме

Некаде на запад каде лиеа црни дождови

И севаа старотни грмотевици

Не се плашевме,зошто и стравот ни го продадоа

Поповите и владиците,кога на југ одеа

Оставаќи ни го празниот благослов

 даден од мрсните усни на кои висеа парчиња пилешко месо

ние,кои останавме повеќе на глутница наликувавме

отколку на горостасен народ

немавме пари слободата да ја платиме,останавме

земјата да ја чуваме,од која и глувците избегаа

патриотите,етеги во бочвите со вино се удавија

да,и шепотот на Ангелите сега неможе бесот да ни го смири

седнав

а другите

којзнае

можеби клечеа

можеби лежеа

а можеби и тие само немо гледаа во празното небо

кое несакаше ни јадот да го земе.