четвртак, 17. новембар 2016.

Третата Наречница



Тргнав
Да се прегрнам повторно
Со Љубовта
Исто како некогаш
Но ете,повторно
Небото го распараа три огнени мољни
Не се завртив
Но знаев кој зборува
Тое беше бесот на третата наречница
Која на небото пишуваше
На земјата шиштеше со глас змиски
Сакаше одмазда
Што не пишувам повеќе за тагата
И за таа бездомна дива старица
Која сега ни самата не си го знае името

Гледав напред
И шепотев
Не сум тврдоглав
Но нема да лазам повеќе како магла
Во ноќта каде владееш
Ти чопкај повторно
Во старата болка
Но некаде во бездните каде сега таа реви
И тешија со твоите копмарни соништа

Да знаеш
И понатаму
Моите заби ќе го глодаат зборот
Кој го раѓа грешното човештво
Но моите дланки
Се простиа од тебе
И од неа
Та мољните не ме плашат
Шиштењето не ме тревожи
Со душата плачам
Со срцето сакам
Та затоа сега секое утро е убаво
Секој залез е волшебен.






Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...