Живеев под сонцето
Како болва,како вошка,како пес,како волк
Како скитник
Но секогаш ги носев човековите гревови на себе
А ете човек не бев никогаш
Напати,и кога сенка мислев дека сум
Озарен одев по улиците
И плачев напати
Сонуваќи под светлината на ламбата
Розеви свилени ѕидови
И дни без дно
А дали се каев
Кога би ви кажал,и вие тогаш ќе раберете
Дека животот е едно мое бескрајно умирање
Каде сите искинати реченици
Во пурпурот се губат
Оваа е дива и трома ноќ
Ако сакате да замолчам
Ви само убијтего мојот сон
И ете
Веќе сте ја скротиле мојата судбина
Кога ќе се раздени
Не гледајте во млечната магла што ќе испарува
Ќе одам кон голите сртови
Да се предадам на споулавениот ветар
Кој ќе ме носи далеку
Исто како што ја однесе надежда.
Сега простими душо моја
Што немам веќе бигор да ти дадам
Ако Љубов никогаш не ти дадов
А ти,така молчелива
Чекаше постојано
Исто како што јас чекав барем еден ден
Да бидам Човек.
Нема коментара:
Постави коментар