Реквиум

Започнува мојот Реквиум

Додека се цеди недосонуваниот живот

Вие климнете со глава

Небаре разбравте

И така комедијата или трагедијата ќе заврши

Безобличното сеќавање,евего во зениците се гаси

Низ мене минува писок потанок од свилена нишка

Се расплинувам Јас,а не тишината

Од срт на срт на планините

Миреќи ги така сега веќе папсаните суводолици

Ако  сум глув за татнежите и шепотите

Легнувам,оставаќи само утробата да се клешти

Само свеста.без чуство за сопствената тежина

Се снови со брзина на блесок низ виугите

Би претпоставиле,дека ова е некое ново бегство

Во некое поинакво и недогледно време

Не завивајте залудно со лити молитво

Од кои и небото се морничави

Безгрешноста не е во ревењето,оф тој ваш притаен страв е нели

Молкнете,за молкнам како ладен камен на јалова земја

За сетне

Да пиштат луњи од далечни и заборавени земји

Се прекстувам бавно,

додека на рамото слетува бела гулабица

Која беше облак во облаците

Вие залепетего увото на земјата

За да се згуснат вашите ретки мисли

Оти вчера нивното шушкање кај блудниците беше смешно

Ете,откинав за вас темно парче од Месечината

Кое ќе ве натера да се кикотите на сето ова

И така ќе се тешите,дека гревот не е во вас налепен

За мене не се грижете

Требаше претпазливо да сонувам

Сништа со човечки души,а не со сенки лилави.