Нејсе

     Ги слушнав седумте небесни трубачи

Како се кикотат на земната бедотија

И човековите глупости

И ги следев со замаглени очи

А толку сакав да им кажам за Човекот

Но сега сум само посрамотен

И понижен

И седумте Ангели беа собрани во клупче

Во аголот од Вселената

Повеќе од тага                                                                                                                                                                                                                      

Отколку од восхит

За Човекот

Што никогаш не ја разбрал

Смислата на животот

  Ѕвездите

Беа смрзнати од сето ова

Исто како мраморните паметници

Расеани насекаде по црнејцата

Нејсе

Му реков на бучниот порој

Кој во крвта рикаше

Ако и оваа есенска ‘рѓа не ги опамети

Овие неблагодарници

Зошто за ним наслушнуваш во небесата

Тие

И понатаму ќе бидат испотени од блудот

Ќе се женат,мажат радиреда

И пак ќе пијат ракија.мислеќи на мртвата љубов

Која и никогаш не ја доживеале,а ја упокоиле

И пак ќе бидат одмазници за туѓо зло

Нејсе

Земјата пак ќе пука

Кутрата

Под тежината на гревовите

Нејсе

Ти запиши што виде

И величенствено извишисе над гревот

И немо залипај

Без каење.