Етеме

И сонив во таа ноќ

Црни коњи врзани со железни дизенгии

На црвенејца беше тоа

А мракот не ми одговареше

Додека неспориливите порои рикаа

И сонив во таа ноќ,како

Чекав

Нескаќи новиот сон кој се јави да ме одмине

Чекав,деновите да се слеат еден во друг

И да изгнијат во синилото

Чекав

Разбранетите ридишта да го соберат својот страв

Чекав

Слушаќи го кучешкото збивтање на големата смрт

Чекав

Лакомоста со своите разјадени заби да ги сотре сите

Кои дните само ги купуваа

Чекав

За да не речат пак,дека имам пакосни усни

Заклучуваќи ги во себе сите сни кои беа,

Завиткани во ларвата на душата

Етеме

Се смејам,нели како виновник без вина

Над танки прозирни води,и

Кој е накриво насаден во родот свој

И кој

Под избразденото чело му растата триста чудни димензии

Етеме

Скаменет

Со триста осамени апостоли си повторувам

Во нејасна празнина,и

Ви раскажувам весели сонети грмежи

Кои ги наслушнале моите дамари

Зрел сум однатре

За да ми отчукува смеата и да не ми ‘рти веќе пелинот

 Со врел здив

На оваа земја,и под ова небо

Со секој час и повторно,и повторно

Влегувам во животот

Преку очите кои излегуваат од Сон

Сега

Не ми го споменувајте името

Зошто мојата казна која се истегна до облаците

Ми легна само миг во грлото

Тераќи ме

Да раскажам за што сонив.