Ноќта кога започна се.-Трет Дел

Полека,коцка по коцка,чекор по чекор,одевме према безистенот,размислуваќи секој различно за својот свет,при тоа добро внимаваќи да не чепниме во таа урна на времето,каде што се чуваше пепелта од сите мртви спомени.

Стигнавме конечно пред камената порта,која беше влезот,а мене повторни ми изгледаше дека е онаа капија на соништата,навистина кога ќе се пречекореше оваа порта,го немаше оној мирис на лаванда,но го имаше мирот во тој мал круг на дуќани,и токму тој мир ги тераше сите намерници или случајни минувачи да седнат во било кој од неколкуте кафичи..но ние се упативме во самиот крај на најдолгиот ходник,каде се гледаа скржавите светулки,кои ги осветлуваа ѕидовите,во кој не постоеше граница на желбите...

Стигнавме на самата врата,од полузатемнетата просторија,пред да го пречекори прагот ја предупредив..

-Пред да влезиш овде,симнија твојата лицемерна маска на човек,и влези онаква како што си дошла во овој видлив свет..

Малку чудно ме погледна..

-да,погледни,внатре има само насмевки...но верувај искрени се...

Влеговме ,а на самиот влез не дочека Фејзула,младото момче од Чаир,кој во рацете го држеше кристалниот послужавник,на кој имаше повеќе Бајадери,посипани со ситни ореви..се нацмевна како шро знаеше само тој,искрено ширеќи ги усните...

-вечерва стандардно да ви ја препуштам вашата вселена,или да осовјувам некоја друга..малку низ шега праша..

-доволно е и таа што ја имам,но сепак ти благодарам за твојата пожртвуваност..

-повелете..по мене

Одеше пред нас до масата,небаре беше рицар,кој само што не застанал пред кралот за да го добие благословат  за сите досегашни победи..

-повелете...и нормално прво се упати кон понежниот пол,да го потргни столот како би миожела да се седни.

Тивко и неприметно и ја зеде нејзината наметка,спуштаќи ја на столицата,исто како што ноќта се спушта над се што е видливо и невидливо.

Седнавме,навистина мал беше мигот на молчеше,но тоа мала миговност тогаш изгледаше за бесконечна,се додека не проговори прва.

-ако ги затворам очите,незнам дали ќе го имам истото чуство

-кое чуство

-твојата близина,во мене буди нејасни чуства дека сепак однекаде се познаваме

Се насмевнав на ова,Јас бев сигурен дека не се познаваме

-голема е вселената,којзнае,можеби додека сме патувале во сништата,сме се стретнале на некоја ѕвезда..

-биди малку сериозен..

-можеби ти личам на сеуште непораснато дете,но верувајми,подобро ја познавам вселената,отколку човекот..вселената е многу едноставна,со едноставни закони кои не се променети со милениуми,а Човекот,тој е толку комплициран,што секојдневно гледам,нови и нови личносто,под еден ист лик.

-колку повеќе те гледам,толку повеќе сум сигурна дека сепак ние сме се среќавале,не еднаш,туку повеќе пати..сигурна сум

Одеднаш добив една малку луда идеја..но вредеше да се проба..или ќе се навреди,и ќе замине,или ќе продолжи да седи..

-кога би ти подарил еден бакнеш,дали сеќавањата побргу ќе се врата..

Ги отвори толку широко очите,и којзнае можеби се прашуваше дали сум сериозен...додека таа ме гледаше,станав брзо доближуваќи се до неа, бесрамно ги залепив моите усни на нејзините..не се опираше,ни пак направи и мал отпор со кој ќе ме одалечеше од себе..го чуствувам вкуусот на нејзиниот јазик,на кој беше сеуште мирисот на бајадерата,сеедно ми беше што другите малку скришум не гледаа....несакав ова да престане,но таа се тргна и малку строги кажа...

-седни на столот..

Очекував,да очлекував вистински дожд од зборови,со кои ќе покаже дека  е навредена или повредена,но тоа што го кажа ме шокира..

-воопшто не си се променил..дрскоста и непостојаноста не си ги изгубил...ми беше потребно половина свет,за да те пронајдам..

Незнам,навистина незнам како ми излета нејзиното име..

-Анастазија,што зборуваш.

Тогаш таа ме погледна чудно.

-од каде го знаеш моето име.

Се насмевнав...а таа малку с еопушти,отфрлуваќи ја сериозноста...

-беџот кој го носиш на твојот врат,сеуште не си го извадила,на него пишува јасно  Анастазија.

-извини,извини,во последно време сум толку расеана,што некои работи едноставно не ги приметувам.....