Огнени Ноќи

Стоев на крајот

Каде што Човечкото спознание завршуваше

И непознатото за душите започнуваше

Стоев

Гледаќи ги огнените ноќи како пламтат

Со сета збрана мудрост во нив

Секако

Станав љубопитен да ги допрам

Но капката смртност што остана ме колеба

И пепелта растурена наоколу

Мислам дека тоа беа некои претходници љубопитни

Сето ова беше невидливо за разумот

И за иловицата по која имаше многу врвици

И за павлаката на очите што натежнала

Но разберете

Пролеав многу крв додека другите ме плукаа

Остапив многу сништа на темнината

Со месечината нацртавме невидлив крст

И се надраснавме над покорноста вселенска

Малку ќе воздивнам

Зеленкастата светлина на ѕвездите ме исполнува

Студот не ме мори

Ги кревам рацете над главата

Отфрлуваќи го чудотворниот оклоп на моите верувања

Тоа бил чекор пред пламенот на ноќта да ме обземе