Течение од тивки шепоти

Го прашувам непознатиот,како избега од омеѓеното време

А тој,проклетникот,молчи,како свеќа пред догорување

Плашеќи се да прозбори,небаре ветриштата ќе ги однесат зборовите

Само трепка со очите,одаваќи така некој таен звук на камбаните

Но со рацете покажува,дека темнината го бендисува

И дека во неа сокрил некои далечни мината

И дека во неа се скриени сите негови завети.

Нејсе,сепак во неговат сенка ќе си ги исплакнам очите

Топеќи ја така тивката осама

Надвор,знам тишината ја реметат,расцветаните цутову

И некој романтичен патеписец

Кој шара по белата хартија,за русите коси и белите бедра

Само на исток,повторно на ивицата од планината се раѓа зрак

Топеќи го богатството од бои и блесоци врз папсаните раменици

Утро е,молкот сега се претвора во повторен животен талас

А сите камени мисли во течение од тивки шепоти.