Сега знаеш како е да се сонува за стварноста

Знам дека Петарка ги напишал најромантичните стихови

Јесен најтажните

Додека некој непознат Поет во Андалузија најрадосните

И сега Ти ќе помислиш

Дека моите зборови се само бледа копија на тие нивни мисли

Но и тие

Исто како мене ,во тебе ја гледам Боженственоста

Не убавината

Не твоето тело

Ја гледам твојата чиста Душа како трепери за секој несоздаен стих.

И додека мастилото клокотело и клокоти

Некаде во вените

На границата помеѓу сонот и јавето

Тишината од тие простори,полека се спушта кон твоите бедра

Кажуваќи им на грешните мисли,одете некаде под перницата да се скриете

За да можам сите допири да ги направам миризливи

Би било премногу болно,и малку тажно,ако не поверуваш на сево ова

Не се грижи

Нема да ги натерат слоновите во Танзанија со урликот  да ме подржат

Ни пак Орлите стогодишни да крадат твоја воздишка

Доволно е

Што громот за мене пишува на небото

И галебите пеат секогаш на брегот кога молчам

Не сум се променил зарем не

Сега знаеш како е да се сонува за стварноста.