Којзнае каде на кој камен седиш.слушаќи ги брановите
Со скриен поглед пред ветерот
Знам,синоќа го слушнав крикот на твојата исплашена душа
Престана зарем не ,да гледаш во месечината
Неверуваш веќе ни во мирисот на ноќите
А толку се радуваше кога ги боев твоите мисли
Чекорите,отсекогаш сакаше да ти бидат големи колку вековите
Потскокнуваше како мало дете
Кога ти кажав дека ја пронајдов патеката до виножитото
Сега ќе замолчиме,заедно со мојата сенка
Наслушнуваќи ги далечините
Када заплискуваат тие морски бранови.
Нема коментара:
Постави коментар