субота, 3. март 2018.

Исто како Годо



Најтешко е во бесмислата да бараш смисла
И при тоа да губиш постојано парче од сопственото постоење
Знаеш дека се е нестварно
Но болката понекогаш те уверува во спротивното
Очекуваш,нешто што никогаш нема да дојди
Во безбројните будни ноќи
Бакнуваш нечии усни,од кој само отров течи
Лажеќи го срцето дека и тоа е некоја Љубов

Исто како Годо,го гледаш утрешниот ден
Но денешниот не го живееш
И одважно небаре си господин,на уморот
Му се потсмеваш на полноќ
Прашуваќи го дали знае што е тоа живот.

И не си сам,и не сум сам
Сите сме тука во различна варијанта
Врзани во времето,наречени
Милион маченици на мигот нероден



Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...