Пурпурен Хамлет

Беше скитник со испиени очи

Но сепак,литите алишта му беа претесни

За срцето кое колкотеше постојано

За него пишуваа постојано

Уличните биографи,кои во пауза со вино жедта ја гаснеа

А кога пишуваа

Медот од соништата го собираа

Страни,страни изнапишаа

За позлатениот бодеж со кој ја параше постојано пурпурноста

Тие пишуваа

А тој се извишуваше Величенствено

И со секое извишување,имаше ново име

Небеше горделив,и за тоа сите му се смееа

А кога не се смееа подмолно ѕиркаа во неговите мигови

Тој патеше при тоа

Сокриен позади ѕидините на Манастирот

И шушкаше во ќошињата

А кога газеше по калдрмата,игра беше тоа со невидливи пеперутки

Ех,неговиот номадски неспокој го водеше

Еднаш

Една стара блудница,додека лазеше кон разумот свој

Плескаше со дланките силно и песна пееше

За него,чуден рефрен од некоја стара шансона

Само дивите петли ја знаат тајната негова

И затоа треперат од возбуда,кога пеат

Кога молчат,ја чешлаат неговата среќа

Предеќи ја така неговата замрсена љубовна историја.

Еве повторно.на булеварот расне вревата

Усните на биографите бавно се одлепуваат

Пишуваќи со мастилото,црн шепот

Но ова е почеток

На нивните зборови,кои ќе бидат апежи пред полноќ

За скитникот,роден во пурпурот,налик на Хамлет

Кој нема на раката венчаленх прстен.