несакаќи
во бескрајниот сон те видов
како ги собираш дните
во цветот овенат
со тој оштар нож
кој и времето го параше ти
зарем сега
сакаш така пепелта да ја воскреснеш
која ни ветриштата несакаат да ја кренат
погледни таму
каде е скаменета секоја патека
во тие празни далечини
нечие утро плашливо гледа
погледни
и солзиво измериго тој пат
низ стиснати клепки
цедеќи го така уморот од очите
потоа
само продолжи
како магла
како горчлива болка
како поделена судбина
без чуство за сето студенило
да се будиш
кинеќи го така платното на младоста
и не гледај на сето ова победнички
зошто сеуште не си ја изминала својата голгота.
Нема коментара:
Постави коментар