Коров на Душата

Некако и денот е изморен,од самиот себеси

Зошто

Ги нема Седумте воздишки

Кои го носеа до длабочините на ноќта

На половина пат,после пладнето

Седум кругови се бришеа

И пред заодот,залутаниот патник го легнуваа

Ослобудавиќи го од теретот над клепките кој висеше

Тивка,наквечерина

Замислени сенки,без искра во очите

И малку погрбавен старец,со липтеж на усните

Тишина

Меѓу нив

И на исток,тажен Младоженец кој ја заборавил свадбата

Меѓу нив

Ѓаволот

И ора и копа

Врзуваќи им го почетокот со крајот

Во девет мрсни и смрдени чворови

Некаде,под сенката на младата месечина

Се пораѓаше стара осаменица

Осеменета од потомок на Адам

Кој живееше зад планината,каде сонцето не грееше

Само Калуѓерот беше трезен тука

Ама малку јадосан

Што се згугурлиле луѓево во лушпите свои

Та грст иловица да не сакаат да допрат

А сонуваат за далечни и туѓи земји

Од сето ова

И на градот му бабрат очите

Гледаќи како во мракот

Минатото го оживуваат,умираќи ја иднината

Без да се порадуваат во сегашноста.