Некако претчуствувам

Гавранот,се издолжи со ветерот заедно

и својот мртов јазик го стегна во клунот

несакаше да кажи збогум

мислеше изгледа догледање да биди.

Не мириса на темјан

тогаш чуствата мора да се мртви

или умира ветерот

животот наоколу само е вкочанет од сето ова.

Некако претчуствувам,бакарната плоча од небото ќе падне

всушност,нема да кажам збогум

но посмртно слово ли ќе пишувам

не,надвор е само налудничав ден.

Сонлива пролет влегува во сеќавањата

сепак гледам и Гавранот боледувал од осаменост

го познавав и не го заборавам

молчи,заграден е со кошмари.

Кој е овде осаменик

јас,или некој друг со крваво срце

или некој со мртов јазик во клунот, Или невидливиот виолинист

кој веќе го свири почетокот на еден крај.

Ако сето ова е пораз

тогаш темната возбуда не ќе ви донесе неспокој

ќе осамне тивкото умирање

да,ќе осамне нечиото тивко умирање.