Сладоста на Животот

Тажнава развлеченост на песнава ја измислувам

За повторно да не зборувам

За нејзината погана навреда на совеста

Белким така ќе стивне бесот

И отвореното небо ќе покаже призрачен белег

Та коренот на болката

Ќе го искорни кобниот надеж

Знам

Заличувам напати на згрчен Човек

Кој се брани од ѕверот во себе разбуден

Ајде си мрморам,

Оваа  временскава педа што ќе ја сторам

Омразата ќе ја стори глува,и не ќе го наслушне мигот иден.

Ноќта е долга,нели

За едни студена и Вечна

За други ,небото е мало со сите ѕвезди што се редат

Но се има смисла

Па и вашето скриено кикотење

Сепак и овој оклоп на темнината ќе го изнесам до пурпурот

Без да ги бројам часовите.

Не се плашам,од јалов оган што ме заградува

Ни пак од здивот на молкот

Кој евего повторно сака да господари

Сувиот ветер го донесе со волчји виеш

Не се плашам

Ма да сето ова заличува на свечено бладање

Пред сладоста на животот кој доаѓа.