Ејгиди,ејгиди

Додека во ова будалесто крцкаво време

Се расчленуваме себеси во свои мудрости

Негледаќи како пред нас умираат исконските залези

Кои печатот на неродените дни го носат

Ејгиди,ејгиди,колку ли сме обземени од стари пергаменти

Со густ ракопис,каде само за болка пишува

Која продира до свеста,тераќи ве да остарите предвреме

Без да воздивнивните,додека сенките во главата танцуваат.

И нема да прашам,зошто повеќе верувате во Огледалото

Помалку во соништата

Та ионака се е нереално наоколу,кога живее омразата

А умира Љубовта.

Не се ова анемични зборови

Ќе ги разберете тогаш кога оганот во вашата крв ќе ве изгори

А ноќта ќе ви стане тешка

И ќе копнеете тогаш по далечна смеа на некоја жена.