субота, 12. мај 2018.

Прагот на Стварноста и Илузијата




Вардан беше чудна мешавина на интелегениција и глупост,некои од зградата тврдеа дека е тој Паднат Ангел и дека е постар од сите во населбата,Баба Меланија,која имаше 85 години,и беше доста почитувана меѓу сите маалски бајачки ,но колку што беше почитувана,толку и,и се плашеа останатите од неа,ја имаше таа храброст,кога ќе го стретнеше Вардан на улица,да го гледа без страв во очите,и да му каже и Добар ден..а раскажуваше,дека го познава уште од младоста,и дека малку била заљубена во него..а Тој ..Вардан..го имаше ликот на Триесетгодишен,со насмевка која никогаш не ја симнуваше од усните,и поглед,поглед ,кој ако добро се загледаше во неговите црни зеници,да Вардан имаше црни зеници,веднаш се добиваше чуството дека земјата се отвара,и дека паѓаш во дупка без дно...и затоа жителите на населбата одбегнуваа да го гледаат во очите...

Чичко Златан,кој навистина имаше златно срце,кога Вардан ќе влезеше во неговата продавница,го пречекуваше со една голема прегратка,но и тој,одбегнуваше да го гледа во очите..единствено Вардан и Златан,знаеа да разговараат,кога ќе беа сами со часови....така беше и денес..

-Вардане..

Кога ќе се споменеше неговото име,имаше обичај брзо да се заврти према соговорникот..Кажи Златане.

-Дарија,учителката на мојот внук,баш пред три,или четири дена беше..ја знаеш колку е скромна,и срамежлива..тивко се наведна ете тука..и покажа на излитениот и стар пулт на кој сега беше потпрен..и кажа дека честопати те гледала со копнеж,дека ноќи,ноќи посакувала да бидеш крај неа,а ти,ете така секогаш кога ќе си ја одминел на улица,не си ја ни забележувал..

-ах Златане,Златане,мој стар пријателе..остаре и памет не ти дојде,ама и ништо не научи од животот...колку пати сум ти кажувал бре Златане,дека жените ти се со лик на Светица,а со тело на ѓавол,единствено што се немоќни,душата да пробудат...во левата рака го носат пехарот полн со Света вода, а во десната рака го држат клучот од вратата на пеколот..

-е добро де Вардане,добро..ама и без нив не се може..сега што да му правиме,а..да ги оставиме по илици сами да шетаат како глуви кучки..небива,што небива небива..

-нереков Златане да ги оставиме..ама жените...па и мажите не се спремни сеуште за Љубовта,онаа листа,небесна Љубов..не се..а ако пак им ја подариш,и само малку..тогаш исплашени од таа моќ,бегаат како улави..

-Е добро,,ајде оставиго сега тоа..ти зборував за Дарија,можеш баре едно кафе да испиеш со неа..

-Златане,позади сета таа нејзина скромност и срамежливост се крие премногу блуд,страшен блуд..и затоа судбината и одредила да биде сама,и да нема пород..ако би имала,тогаш тој нејзин пород ќе нанесе премногу зла на луѓето...ама оставија сега дарија..мене нешто друго ме плаши..

Малку и на шега го заврти разговорот Златан.

-Ајдеее,имало нешто што и Вардан ќе го исплашело..

-има,има Златане...наскоро..Смрта ќе почне да зема преголем данок,луѓето ќе немаат време наутро ни очите да си ги замијат,а таа ќе коси пред нив,обилно..веќе и земјата ќе се огади од толку многу човечки трупови..ете тоа ме плаши Златане...тоа..и се поради Човечката лакомост и Глупост..

На ова што го слушна Златан се изнервира и почна да шета нервозно низ продавницата..

-ееее ама ми го расипа денот,што ми требаше да почнам разговор со тебе денеска..туууу..

-е добро де..ако ова не ти го кажеш денеска,ќе ти кажев утре..и пак ќе беше исто..тоа што треба Златане да се случи ќе се случи..ајде бркај си работа...и тргна да си оди вардан..кога дојде на вратата од продавницата,се заврти и низ насмевка му кажа..

-не се грижи пријателе..кога ќе ја затворам вратава,ти ќе заборавиш на овој разговор..зошто живееш во свет на илузија..додека стварноста од многу поодамна ти ја напушти.





Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...