Од другата страна на Огледалото
Гневот,беше се вознесе за Бог,и нареди
Бескрилните молитви да лазат по земјата
Надежите,со горчливи попарени треви да ги папсаат
И сите,ама сите,крвнички да ги гледаат облаците
И никој да не се срами од голотијата
Демек така времето ќе трчало побрзо од вчера.
И ете сите се восхитиа на таа судбинска лага
Се додека во скутот на ноќта не започна да се испилува новиот ден
Кој утехата ја носеше,тој благословен мелем за душата
И,им намигна на очајниците
Во пурпурот да сркнат со усните по малку света вода.
Нејсе,митот на илузијата повторно беше срушен
Но гневот,забесто неспокојство распливна
И повторно празен сон во главите всади
Пцуеќи погано,мајки,синови ,браќа
Кои во суводолицата седеа
Замајено пред Огледалото
Додека наоколу нивните сенки исплашено молчеа.
Нема коментара:
Постави коментар