Солзите на Ангелот(шести дел)

Милоста Божја и понатаму доаѓаше према земјата и рамномерно се распоредуваше насекаде во секое земјино катче,напати леташе да стигне што побрзо,напати одеше полека,кон тие кои беа немоќни да ја допрат,па така и над Градот во кој Владимир живееше се чуствуваше таа сила,но беше претешко да ги пробиа неговите високи ѕидови кој тој ги имаше кренато околу неговото срце,преголема енигма беше и за неговата мајка,од кого ја наследил таа негова суровост,дали од неговиот Дедо,или Неговиот Татко,честопати кога ќе го гледаше во налетот на неговата лутина,како се изобличува неговиот лик,и самата се плашеше ,посебно од неговиот поглед,кој имаше премногу ѕверско,животинско..навистина,неговиот Татко неможеше да се пофали со некоја голема Човечност,но ете Владимир уште од мали нозе го надминуваше и него..Дрскоста и Ароганцијата беа негово секојдневно однесување..се симна во дневната пространа соба каде седеше неговиот Татко.не му кажа ни добро утро,туку застана спороти него и со презир го гледаше,овој поглед ,ладен поглед започна да шета по телото на Сотир,кој честопати се морничавеше,и морници го полазуваа,но секогаш гледаше да биди победник во тие борби што двајцата ги водеа.

-си ме барал..со премногу студенило во гласот му се обрати Владимир

-да те барав..седни да разговараме како Татко и Син..на ова Татко и Син,Владимир се насмевна громогласно

-Син,за кој Син зборуваш..за мене..па јас сум само еден предмет како и сите други предмети во оваа куќа,предмет кој ти мислиш дека си го купил на пазар,и имаш право да го поседуваш кога ќе посакаш.....ајде кажи што ќе кажеш и не филозофирај многу..

Го погледна оштро Сотир својот син,но немаше никаква реакција од тоа...

-гледајме колку сакаш со тој твој поглед,но не сум Јас од оние безвредни суштества кој секојдневни го ведат грбот пред тебе и ти се плашат..

-добро како сакаш...види Синко...

-премини на главното,не си на седница да држиш пламени говори..

-бидеќи ти заврши школската година,идната недела патуваш во Париз,ти купив стан,така да постојано ќе живееш таму,и следната година ќе го завршиш образованието во Училиште кое го најдовме,а каде ќе одиш на Факултет,самиот ти ќе одлучиш..ти отворив сметка во Банка,и редовно ќе ја добиваш сумата која е итекако пристојна...

Интересно,ретки беа моментите на радост што можеше да се види кај Владимир,но сега на неговиот лик се разлеа една голема и широка насмевка..но таа насмевка траеше кратко,бидеќи неговиот татко ја симна брзо..

-Внимавај добро,мојата рака не е долга колку што ти мислиш,посебно во Странство..таму повеќе сум немоќен,отколку што сум моќен..така да,ако направиш било какво срање,многу тешко,или невозможно ќе биде да го исчистам..значи Владимире...кога го изговори неговото име,стана и застана спроти него..гледаќи го сега тој во очите со скриена насмевка на краевите од усните..сега ќе бидеш навистина меѓу вистински волци,кој ќе бидат  спремни и за чашка алхохол да ти истурат мозокот на асфалтот..јасно ли ти е Синко..и тоа Синко го кажа со толкав Цинизам...што Владимир ја подголтна слинката која му стоеше во грлото..

-сакаш да кажиш дека на галантен начин се отарасуваш од мене..ааа

-види вака Млад Човеку...му се даде влице дирекно..е олкави заби ми пораснаа..покажуваќи го кажипрстот,е олкави заби ми пораснаа,додека не го исчистив твоето јунаштво со девојката..а,ако ти е проблем тогаш,не ми е тешко да се јавам кај началникот,и уште сега може да те соберат...а сега губимисе од пред очи,и започни да се спремаш..

Бесен како Рис,Владимир замина од дневната,и на самиот излез прво се заврти кон неговиот Татко,а потоа ја зеде скапоцената Вазна,за која знаеше дека му е омилен предмет,и со силен тресок ја искрши пред неговите очи...мислеше дека ќе се изнервира,но Сотир само незаинтересирано го гледаше..бидеќи само тој знаеше дека е безвредна вазна која му ја дадоа пред многу години некои небитни кинези,сакаќи така да го фасцинираат,но сепак му се допаѓаше шареноликоста на таа вазна..и затоа ја сакаше..Владимир од собата замина нервозен.но за кратко во дневната соба влезе неговата мајка,која пак прво одеше со доста оштар тон,но за кратко време го менуваше..

-Сотире,Сотире завртисе према мене,и кажими како си смеел нашиот син да го испратиш во странство,и да го препуштиш самиот на себе....а...кажими зошто не ме праша мене..нели сум јас мајка,и треба да знам за ова...викаше на висок тон..но Сотир мирно стоеше пред големиот прозорец,гледаќи го како на дланка градот...кога му се смачи да го слуша пискавиот глас на својата жена,се заврти и мирно и се обрати..

-кажуваш Мајка,душо моја...ти заборави дека твојата задача во оваа куќа заврши пред многу години..

-Сотире не го врти разговорот на друга тема..кажими зошто донесе таква одлука без мене да ме прашаш...

-види душо моја...тоа душо,го кажуваше секогаш со потсмев..зарем не се сеќаваш која беше твојата улога во оваа куќа..ти .само да те потсетам а и колку што се сеќавам беше донесена само за една работа...да родиш син,и толку...како благодарност,ние ти овозможиве во годиниве назад,таков живот,што цела држава сонува за тоа..

Сега тонот на Велика се смени...малку плачливо..

-но сепак ќе беше добро барем да ми кажеше,како ќе живеам сега без мојот син.

-прекини да ми се лигавиш,зошто си одвратна..а ќе заборавев...ако не ти допаѓа животот откако Владимир ќе замине во Франција,можеш слободно да се вратиш во твоето село Говрлево..но се сомнева дека воловите што ги купи твојот татко со твојата продажба сега се живи..се насмевна на овие зборови и замина во својот кабинет,каде можеше на мира да седи со часови...