Еден Ден

Би ти подарил зрнца од мојата искршена ноќ

За да го закитиш сивилото во твојот монотон ден

Додека се борам со дилемата

Дали да ја напишам песната

За жената која сакаше да биде сакана

Би можел и да оставам на прагот од твоето утро

Полупапсани и полумртви туѓу воздишки

Што ги пронајдов,заборавени,или фрлени сеедно е сега

На клупата во стариот парк

Каде седев и го мирев хаосот на мисли

Но никогаш не би се осмелил

да го пуштам мојот плач да допри до тебе

знам,ќе речиш тогаш со малку сарказам

дека е тоа некое кучешко завивање

да еден ден ,сетику си кажувам

во еден чуден но инспиративен ден

ќе ја напишам најубавата песна

за жената која сакаше да биде сакана.