Само јас и темјанушката останавме да се сеќаваме
На мирисот од твојата коса
Само Јас и пурпурот наутро го оживуваме твојот лик
А потоа во Светлината од денот ја бараме твојата насмевка
И небаре сме проколнати,малку тагуваме
Одеќи со спомените собрани на дланката
Затоа те молам,немој да пееш
Ќе ја разбудиш тагата,која едвај ја оставив во темнината
Можеби затоа сега со соништата ги крпам сите порази
Со желбите ја хранам надежда
И чекорам кон светот
Каде што луѓето плачат само од среќа.
Нема коментара:
Постави коментар