И овој пат,повторно по којзнае кој пат Судбината седна позади Седмата планина,покрај изворот каде извираа сите чисти солзи,и гледаше долго во камшиците со кој беше заграден тој извор,гледаше малку колебаќи се кој да го земи..кобта,нејзината блиска пријателка,ја потсети дека е време повторно да галопира во нечии живот,и да камшикува сурово,гледаше,гледаше,и го одбар токму тој кој беше исплетен од млади црни штотуку родени ждребиња,мек но со танки конци кои кога ќе зафучеше во воздухот,тогаш лузните се познаваа и во душата..
Ја стави чашата на масата со млеко пред својата внука,и седна спроти неа да доручкуваат.
-ајде чедо испиго млекото,и барем за миг ќе видиш чистотота на млекото ќе те ги разведри мислите.
Да се расправа со Дедото,Анастасија знаеше дека е бесцелно,посебно откако се случи тоа што се случи,дедото не ја оставаше ниеден миг сам,не и даваше на ниеден начин да биде тажна,затоа ја зеде чашата и го испи мелкот,а потоа ги зеде двете парчиња пржине лепчиња,јадеше молчешкум,кога завршија и со тоа,таа се потпре на масата гледаќи го дедаси во очите и го праша.
-Дедо зошто петлите не пејат повеќе кај нас
Ја погледна својата внука Дедо Атанас,но барем сега научи,да ги контролира тие проклети солзи
-Пејат,душо пејат тие секое утро
-Но Јас не ги слушам
На ова длабоко воздивна
-Не ги слушаш зошто несакаш да се раздени,затоа не ги слушаш.
Ќе разменеа по неколку зборови и тоа беше скоро целокупната дневна комуникација помеѓу нив,а потоа молот некако ќе се развлечеше насекаде недаваќи можност да протече некоја нова мисла.пред да замине повторно Анастасија во нејзиниот мал свет,кој се соштотеше од четири бели ѕидишта,стоеќи на вратата од собата го погледна дедоси и го праша..
-дедо...постои ли праведлива казна тука на земјата
Ја погледна и знаеше за што го прашува
-постои чедо,постои,најправедливата казна се вика Грев..
-а кога казнува гревот
-тогаш Кога Бог ќе одлучи...само тој знае кога и како..
-А дали дедо гревот старее
-само две работи тука на земјата никогаш не стареат и не ја губат својаат сила..Гревот и Ветерот..само тие секогаш стугнуваат таму каде што треба..
После овој разговор Анастасија отиде во својата соба,повоторно да да гледа во белината на ѕидовите,несакаше повеќе да контактира ни со своите другарки,ни со психологот кој повеќе пати разговараше со неа дома,но ниеден нејзин збор не допре до Анастасија..Дедо Атанас излезе пред портите да види кој го вика..а тоа беше негов сосед,кој сакаше некако алат..додека разговараа,по улицата помина новиот Командир со уште еден полицаец,кога ги виде Дедо Атанас му се обрати културно со Добар ден и се престави кој е,при тоа прашуваќи до каде е истргата за неговата внука..го погледна малку чудно Командирот и незаинтересирано му одговори..
-Дедо,истрагата тапка во место,бидеќи лицето кое го посочувате како виновник,не е достапен,неможеме да го најдеме,плус тоа немаме извештај од лекарот,па така неможеме да утврдиме и дали тоа навистина се случило тоа што тврдите..ако има некоја промена ќе ве известам....ги кажа овие зборови и си замина,без да каже пријатно.
Додека зборуваа за ова,на прозорот стоеше Анастасија и целиот разговор го слушна.и тоа малку црвенило што и беше на лицето,сега исчезна,повторно и се врати онаа бледа боја.
Наредните денови ги поминуваа во молк,целосен молк,Анастасија само молчеше,јадеше радиред.и откако ќе јадеше повторно одеше во собата,не му помагаа на Дедо Атанас,ни молитвите пред Куќниот Заштитник,ни пак молитвите кои ги кажуваше во Црква..посетите кои и доаѓаа кај неа,беа кратки,бидеќи молкот на Анастасија ги бркаше сите..
Така и тој ден,излезе Дедо Атанас,одеќи кон една своја роднина која му кажа дека ќе оди кај некоја Бајачка,барем вода да му донесе,не веруваше воопшто во тие Бјачки,но ете маката му беше преголема,та затоа реши и тоа да го проба.и кажа на својата внука дека ќе се врати за кратко,таа го погледна незаинтересирано и замина.
Одеше,но нозете го враќаа дома,некоја сила постојано му кажуваше дека не е овој ден за бајачки,но сето тоа тој го препиша на својата премореност од мислите,и продолжи д аоди,но чуството што ја остави својата внука сама дома не му даваше мир..кога стигна на портата од својата братучетка,одеднаш реши да се врати назад..одеше колку што можеше брзо,толку брзо што тој мислеше дека е брз како ветерот,ама во стварноста небеше така,наталожените старечки години не му даваа да брза,како одеше така и застануваше да собери сила..
Кога ја виде куќата малку се смири,но се додека не ја види својата внука неможеше целосно да се смири,отиде бргу во нејзината соба на спратот,но таа небеше таму..ја побара и во другите соби,но ја немаше...сега навистина незнеше што да прави,каде би отишла..излезе повторно на улица и ја праша својата сосетка,која скоро целиот ден го поминуваше на седеќи пред својата порта,дали ја видела Анастасија,ноп таа му одговори,дека не ја видела да излези од поратата..се врати во дворот и размислуваше брзо каде би можела да биди,.стоеше со лицето према шупата,и виде дека вратата е подотворена,колку што го служеше памтењето,последен пат кога влегол во таа шупа,беше пред 1 месец..а сега вратата беше подотворена,се доближи полека,и внимателно ја потурна да с еотвори...од глетката што ја виде,гласот му се зеде,и стоеше како закопан на место,неможеше ни да викни да мрдни,само вкочането гледаше во телото на својата внука која висеше на гредата..тогаш во дворот повторно влезе еден од соседите,и кога се доближи за да му каже за што дошол тогаш виде зошто Дедо Атанас,стоел така вкочанет..истрча бргу на улица и започна да вика...
-луѓе,помош,помошшшш...викаше толку силно што за кратко време скоро цела улица беше во дворот собрана,похрабрите брзо зедоа нож со кое го пресекоа јажето и внимателно на земјата го спуштија телото..некои веќе се јавуваа во брза помош,на нивниот повик,навистина брзата помош стигна брзо..но единствено што можеа докторите беше да константираат смрт.
Од тој ден,веќе во улицата никој не се сеќаваше дека потоа Дедо Атанас прозборе,болката во неговите гради беше толку голема што ни солза пушти ни пак збор кажа..но сите се сеќаваат дека после смрта на својата внука тој замина кај неа после три месеци,оставаќи ја во куќата сета собрана болка.
Ја стави чашата на масата со млеко пред својата внука,и седна спроти неа да доручкуваат.
-ајде чедо испиго млекото,и барем за миг ќе видиш чистотота на млекото ќе те ги разведри мислите.
Да се расправа со Дедото,Анастасија знаеше дека е бесцелно,посебно откако се случи тоа што се случи,дедото не ја оставаше ниеден миг сам,не и даваше на ниеден начин да биде тажна,затоа ја зеде чашата и го испи мелкот,а потоа ги зеде двете парчиња пржине лепчиња,јадеше молчешкум,кога завршија и со тоа,таа се потпре на масата гледаќи го дедаси во очите и го праша.
-Дедо зошто петлите не пејат повеќе кај нас
Ја погледна својата внука Дедо Атанас,но барем сега научи,да ги контролира тие проклети солзи
-Пејат,душо пејат тие секое утро
-Но Јас не ги слушам
На ова длабоко воздивна
-Не ги слушаш зошто несакаш да се раздени,затоа не ги слушаш.
Ќе разменеа по неколку зборови и тоа беше скоро целокупната дневна комуникација помеѓу нив,а потоа молот некако ќе се развлечеше насекаде недаваќи можност да протече некоја нова мисла.пред да замине повторно Анастасија во нејзиниот мал свет,кој се соштотеше од четири бели ѕидишта,стоеќи на вратата од собата го погледна дедоси и го праша..
-дедо...постои ли праведлива казна тука на земјата
Ја погледна и знаеше за што го прашува
-постои чедо,постои,најправедливата казна се вика Грев..
-а кога казнува гревот
-тогаш Кога Бог ќе одлучи...само тој знае кога и како..
-А дали дедо гревот старее
-само две работи тука на земјата никогаш не стареат и не ја губат својаат сила..Гревот и Ветерот..само тие секогаш стугнуваат таму каде што треба..
После овој разговор Анастасија отиде во својата соба,повоторно да да гледа во белината на ѕидовите,несакаше повеќе да контактира ни со своите другарки,ни со психологот кој повеќе пати разговараше со неа дома,но ниеден нејзин збор не допре до Анастасија..Дедо Атанас излезе пред портите да види кој го вика..а тоа беше негов сосед,кој сакаше некако алат..додека разговараа,по улицата помина новиот Командир со уште еден полицаец,кога ги виде Дедо Атанас му се обрати културно со Добар ден и се престави кој е,при тоа прашуваќи до каде е истргата за неговата внука..го погледна малку чудно Командирот и незаинтересирано му одговори..
-Дедо,истрагата тапка во место,бидеќи лицето кое го посочувате како виновник,не е достапен,неможеме да го најдеме,плус тоа немаме извештај од лекарот,па така неможеме да утврдиме и дали тоа навистина се случило тоа што тврдите..ако има некоја промена ќе ве известам....ги кажа овие зборови и си замина,без да каже пријатно.
Додека зборуваа за ова,на прозорот стоеше Анастасија и целиот разговор го слушна.и тоа малку црвенило што и беше на лицето,сега исчезна,повторно и се врати онаа бледа боја.
Наредните денови ги поминуваа во молк,целосен молк,Анастасија само молчеше,јадеше радиред.и откако ќе јадеше повторно одеше во собата,не му помагаа на Дедо Атанас,ни молитвите пред Куќниот Заштитник,ни пак молитвите кои ги кажуваше во Црква..посетите кои и доаѓаа кај неа,беа кратки,бидеќи молкот на Анастасија ги бркаше сите..
Така и тој ден,излезе Дедо Атанас,одеќи кон една своја роднина која му кажа дека ќе оди кај некоја Бајачка,барем вода да му донесе,не веруваше воопшто во тие Бјачки,но ете маката му беше преголема,та затоа реши и тоа да го проба.и кажа на својата внука дека ќе се врати за кратко,таа го погледна незаинтересирано и замина.
Одеше,но нозете го враќаа дома,некоја сила постојано му кажуваше дека не е овој ден за бајачки,но сето тоа тој го препиша на својата премореност од мислите,и продолжи д аоди,но чуството што ја остави својата внука сама дома не му даваше мир..кога стигна на портата од својата братучетка,одеднаш реши да се врати назад..одеше колку што можеше брзо,толку брзо што тој мислеше дека е брз како ветерот,ама во стварноста небеше така,наталожените старечки години не му даваа да брза,како одеше така и застануваше да собери сила..
Кога ја виде куќата малку се смири,но се додека не ја види својата внука неможеше целосно да се смири,отиде бргу во нејзината соба на спратот,но таа небеше таму..ја побара и во другите соби,но ја немаше...сега навистина незнеше што да прави,каде би отишла..излезе повторно на улица и ја праша својата сосетка,која скоро целиот ден го поминуваше на седеќи пред својата порта,дали ја видела Анастасија,ноп таа му одговори,дека не ја видела да излези од поратата..се врати во дворот и размислуваше брзо каде би можела да биди,.стоеше со лицето према шупата,и виде дека вратата е подотворена,колку што го служеше памтењето,последен пат кога влегол во таа шупа,беше пред 1 месец..а сега вратата беше подотворена,се доближи полека,и внимателно ја потурна да с еотвори...од глетката што ја виде,гласот му се зеде,и стоеше како закопан на место,неможеше ни да викни да мрдни,само вкочането гледаше во телото на својата внука која висеше на гредата..тогаш во дворот повторно влезе еден од соседите,и кога се доближи за да му каже за што дошол тогаш виде зошто Дедо Атанас,стоел така вкочанет..истрча бргу на улица и започна да вика...
-луѓе,помош,помошшшш...викаше толку силно што за кратко време скоро цела улица беше во дворот собрана,похрабрите брзо зедоа нож со кое го пресекоа јажето и внимателно на земјата го спуштија телото..некои веќе се јавуваа во брза помош,на нивниот повик,навистина брзата помош стигна брзо..но единствено што можеа докторите беше да константираат смрт.
Од тој ден,веќе во улицата никој не се сеќаваше дека потоа Дедо Атанас прозборе,болката во неговите гради беше толку голема што ни солза пушти ни пак збор кажа..но сите се сеќаваат дека после смрта на својата внука тој замина кај неа после три месеци,оставаќи ја во куќата сета собрана болка.
Нема коментара:
Постави коментар