среда, 10. јануар 2018.

Солзите на Агелот(седми дел)

Измина и првиот месец,и со изминување за Владимир веќе онај сјај што го имаше Париз,сега бледееше..навистина,топлата покривка што паѓаше насекаде низ улиците,веќе го немаше вкусот на авантура..единствено што сега имаше некаква убавина во неговите денови беше бесцелноста..Имаше,Стан,Имаше Пари,Имаше во своите раце Сон кој многумина го посакуваа,но овде Владимир ги немаше Другарите,ги немаше сите игри кои ги научи,сега во неговите 18 години кога остана Сам,ја немаше и смислата на неговото постоење..
Гласот за доаѓањето на Владимир во Париз за кратко време се рашири.Македонската Емиграција веќе знаеше дека синот на Сотир е тука..тој самиот неколкупати одите во неколку клубови каде се собираа Македонците,но освен ладни погледи не виде ништо друго..последниот пат кога отиде,само што го пречекори прагот на кафаната,настана молк,сите погледи беа вперени во него..навистина тука доаѓаше и Макеоднската Интелегенција..и токму затоа сакаше бараем да поразговара со еден стар пријател на неговиот Татко,но молкот му кажа дека нетреба да се задржува тука многу..почуствува како срцето му чука побрзо отколку што одеа секундите на часовникот..излезе и се упати во полусцветлената улица која водеше до Булеварот..кога одмина добар дел,се заврти,бидеќи не го напушташе она инстиктивни чуство дека некоја сенка се влечи по него..и беше во право,како што беа брзи неговите чекори,така и сенката брзаше позади него..се до мигот кога сенката проговори..тс.подвикна за да го слушни Владимир...
-не се плаши момче,застани и ислушајме...за твое добро..
Тогаш Владимир одлчучи да застане,па што сака нека биде..си помисли во себе..
Човекот со доста Корпилетна Снага за стана спроти него..имаше свои 70 години,но неговиот лик беше целиот избразден со длабоки животни бразди,кои животот ги орал најмногу на челото,очите,ако можеше да се наречат дупките кои зјаеја на ликот за очи,кога излезе на Булеварот,светаа,исто како и сијалиците..ја виде тогаш најблиската клупа во малиот парк и со раката му покажа таму да седнат.
Не му се престави кој е,но сепак започна да зборува со својот продорен и длабок глас.
-Владимир...на споменување од неговото име момчето се сепна..не се грижи,знаеме кој си уште од третиот ден откако дојде овде..Јас сум Роднина на твојот Татко..по потекло сум од Галичник..но сепак ќе ти дадам еден родителски совет,ако ме послушаш нема да имаш никакви проблеми тука..но ако мислиш да се однесуваш исто како и долу..ќе имаш големи проблеми..
Веќе му стануваше Јасно,не само сега,туку и од неколкуте претходни средби на Владимир дека Старецот е во право,и затоа молчеше..
-овде Твојот Татко не е многу омилена личност,зошто неговите злодела многумина тука на сопствен грб ги почуствувале..но воедно,многу,многу не само пред Македонците,туку и пред другите Балканци,не го споменувај името на Таткоти..подобро ќе биде да не одбегнуваш,за твое добро,и твоја сигурност....но сепак бидеќи сме на некој начин роднини,евети го телефонскиот број..барајме само после 22 часот..и барајме само за нешто што е невозможно за тебе..во никој друг случај..и никогаш не му споменувај на твојот татко дека си се видел со мене...
-но вие кој сте,ако може да знам
-кога ќе дојди времето ќе дознаеш...го кажа ова ,во рацете му го остави ливчето со телефонскиот број и замина..брзо вовлекуваќи се во темнината која беше пред него.
Не му преостануваше ништо,освен сега тука да создава нови пријателства..па за д аја разбија сета таа монотонија,во вечерните часови стана редовен гостин по баровите и борделите...и повторно во Борделите кај проститутките го покажуваше својот опак карактер,но сепак бидеќи беше во странска држава.внимаваше да не оди до крајност..но ете токму тука на своја кожа ја почустува и опакоста на ноќниот живот...по една жестока расправија во еден Бар со група на Млади Мароканци,го извлече подебелиот крај..беше претепан од нив,и заврши во Болница со искршени три ребра..сега веќе во болница мораше да каже кој е чин син...така да неговиот Татко за само 4 часа откако го примија,преку Француската Амабасада беше известен дека неговиот син е тешко повреден во Тепачка..Сотир,го повика својот секретар,и му даде прецизни упатства...да оди во париз и да види каква е состојбата на неговиот Син,нека ги покрие трошоците за лекување и нека види кој е виновен..
Вториот ден од Амбасадата дојдоа двајца службеници кои незаинтересирано направија белешка и си заминаа..на излегување,го слушна едниот ,помладиот како на постариот му кажува со потсмев..малку му било ова тепање,требало плескавица да го направат..ја заврти главата тогаш на перницата и полека но јасно му стануваше дека навистина неговиот Татко го мразат насекаде..
Имаше премногу гордост во него,за да се јави дома и да им каже..но и тоа што остана во Болница десет дена ,и никој да не се јави од дома го погоди..веќе му стануваше јасно дека се во неговиот живот и досега било само лага,и дека отсега па натаму лагата ќе биде дел од неговиот живот.



Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...