Откако дозна моето срце дека постоиш
Не му дозволувам на времето,ни пак на ветерот
Да те однесат на патеката која води во заборавот
Знам,душата напати ми е како темна шума
Во која луташ со чекор на исплашена срна
Но сакај ја како што јас ја сакам месечината
Ќе те осветли со својата златна светлина.
Мене судбината ми ги додели солзите
И тие лакомо ги јадат сите мигови неродени
Но не венеам така лесно како што сака тишината.
И хаосот го засакав,и во пустината се вљубив
Кога одев бараќи ги сите ненапишани стихови за тебе
Потоа,одмарав под сенката на Дабот
Гледаќи те како во далечините трепериш над соништата.
Да, Откако дозна моето срце дека постоиш
Не му дозволувам на времето,ни пак на ветерот
Да те однесат на патеката која води во заборавот
Нема коментара:
Постави коментар