Солзите на Ангелот-Четврти дел

Некаде во вечерните часови,Анастасија под дејството на лековите кои и ги даваа,полека започна да регистрира што се случува околу неа,Дедото ниеден миг не ја испушти од пред очи,тогаш дојде и Командирот за да разговара со Анастасија..

Го гледаше дирекно во очи,бараќи некаде длабоко во тие очи потврда дека ќе биде казнет тој што и го стори ова..а потоа,во придружба на една сестра и дедото,отидоа во канцеларијата на докторот,каде таа започна да збодува како се случил настанот,кога го спомена името и презимето на тој што ја силуваше,командирот малку неприметно ја голтна плуканатамвеќе од почеток му стана јасно дека ќе има големи проблеми со сторителот,кој беше син на Висок Политичар,од кого се плашеше половина држава..бесот веќе беше очигледен и кај Дедо Атанас кога го слушна името на тој ѕвер..неможеше да слуша,и излезе во ходникот,каде нервозно започна да шета лево десно...

Кратко после него излезе и командирот,кој тивко му кажа

-остави Дедо,те молам,не ја земај правдата во свои раце,ние ќе го истераме случајот до крај..те молам..се ќе сторам ова дете да биди казнето..

Со голема недоверба го гледаше Дедо Атанас Командирот..

-нека Бог сине ти подари,многу сила,трпение и разум..верувам во правдата,и во вас..но ако видам дека не сте моќни,тогаш сеедно ќе ми биде што ќе се случи со мене..

-Те молам,дедо,те молам немој..за тоа сме ние тука..ги кажа овие збворови и замина..

Идното утро Дедо Атанас и Анастасија веќе беа дома..и за нив започна едно обично,монотоно секојдневие,каде ги немаше веќе насмевките,ја немаше онаа весела Анастасија која после добро утро ќе му испееше некоја кратка песничка на својот дедо..сега започна животот на сенките,кои само се влечеа по земјата..Дедо Атанас пробуваше на сите можни начини да измами барем некоја мала млака насмевка,но и тоа не му успеваше,од тен на ден лицето нејзино стануваше се потемни и потемни..тагата веќе започна да ја доставува својата сметка..

Наредното утро,командирот заедно со двајца полицајци веќе беше пред раскошната вила на Таткото од Владимир..кога посака да влези во дворот,пред него се испречи негов колега.

-извинете колега неможе да влезете,кажете кој сте,што сакате,ќе ги известам во вилата па ќе ви пренесам..сега ќе ве молам одете таму и чекајте..им покаѓа едне дел од улицата кој беше мало ќоше,каде имаше една мала дрвена клупа за седење.

Го извест Командирот колегата,кој е што е,а за што доаѓа,ќе им пренеси на станарите од вилата..

За кратко пред вилата се појави една Госпоѓа,која кога ги виде полицајците пред порта,им упати таков поглед со презир,што сите тројца добиаа желба веднаш да ја стават во возило и да ја носат во планина..

Со голема ароганција и дрскост им се обрати..

-што сакате..

-Госпоѓо,треба да разговараме со вашиот сопруг,во врска со поднесена пријава против вашиот син за сторено кривично дело,силување..кога го слушна зборот силување..нејзиниот бес беше толку голем што неколкумина од соседите излегоа на порта да видат што се случува..

-силување,мојот син вие го обвинувате за силување..која е таа бедничка што се дрзнала името на мојот син да го валка на ваков начин..аааа..видете полицаецу,во оваа држава има толку криминалци,кои треба да ги собирате,вие тоа не го работите,туку сте дошле овде да го клеветите мојот син...губетесе,губетесе,одтука,за да не си јавам сега кај началникот..губетесе и никогаш повеќе да не сте се појавиле..

Целосно посрамотени се вратија назад,седеше во канцеларија заедно со својот водич и размислуваа што да преземат понатаму..во меѓувреме дојде и младиот полицаец,кој ги донесе останатите изјави од другарките на Анастасија кој потврдија дека Владимир кратко бил на роденденот,а пота со Анастасија излегле надвор од кафичот..

Додека ги средуваа овие матријали,заѕвони телефонот..ја крена слушалката командирот и започна д аја менува бојата на лицето..се мешаше бесот и гневот на неговиот лик..од другата страна зборуваше началникот на секторот,кој го критикуваше полицаецот,што на своја рака се дрзнал и отишол пред резиденцијата на политичарот..

Сепак желбата да ја дотера до крај не го напушташе Командирот,посебно што мајката на Владимир на таков начин ги понижи,но како растеше желбата,така растеа и проблемите со решавање на овој случај..некои од сведоците сега доаѓаа и бараа да ја сменат изјавата,очигледен беше стравот на нивните лица,кои доаѓаа со своите родители.. неможеше да го добие докторот кој требаше да потврди дека Анастасија е силувана,постојано беше на состанок,операција,семинар,се одолжи ова негово мислење скоро цел месец..

Но ѓелбата за правда сеуште беше присутна кај комндирот и покрај сите опструкции што му ги правеа,неколкумина колеги го посоветува,малку да ја смири топката..се до едно утро кога дојде во станица,колегите го гледаа малку чудно уште во ходникот..се поздрави со сите и отиде во канцеларија,а таму водичот кој го имаше заведно случајот со регистерот на маса седеше во канцелари,двајцата полицајци кои беа постојано со него и тие седеа во канцеларија,и на неговото место седеше друг колека,кога го види,ја рашири својата насмевка и го поздрави.

-ооо генерацијо,добро што дојде,од подамна не сме се видел и барем едно кафе не сме пиеле..

Тогаш колегата му се обрати со сериозен глас...

-Милане,не сум дојден за кафе,дојден сум за ова..кога го кажа последниот збор го собори својот поглед гледаќи во подот,и му го подаде парчето хартија.командирот го зеде и започна да го чита.како го читаше така му с етресеа рацете,но сепак своето гордо и достоинствено држење го задржа.

-значи ме смениле,а ти си новиот командир.нели...ти честитам генерацијо..

-верувај,не сакав и јас вака да се видиме,утрово и мене ми го дадоа решение,колку што си ти изненаден,толку сум и јас..

Сакаше малку ведрина да внеси во сето ова...бидеќи сега подобро погледна и пред другите кои седеа со наведнати глави..и пред нив имаше решенија з преместување

-добро е барем мислеле на моето здравје,селска станица јас таму дежурен,на чист воздух,има ли поубаво од тоа..

-а јас твој заменик,се јави водичот.а колегите патролџии..

-добро колеги,што е тоа е,овде сме немоќни..знаете дека сите раниме фамилии од оваа служба..кога треба д аја предадам станицата..го праша сега новиот командир.

-денес до 15 часот се треба да биде завршено...

Додека зборуваа,во канцеларијата влезе Борис,администраторот ..со неколку регистри во рака.

-Борис,дали се е во ред со станицата,мислам со опрема и останати работи...го праша стариот командир.

-да командире,се е во ред,ништо не недостасува.

-тогаш оставам се на тебе,имам целосна доверба,и сите докуманти потпиши ги ти за мене..во ред ли е генерацио...му с еобрати на новиот командир.

-ако ти имаш целосна доверба во колегата,за мене не е никаков проблем..

Тогаш сите четворица,на масата ги оставија пиштолите и другата опреама и заминаа на новите работни места.