Сите рекоа Амин

Сите рекоа Амин

додека паѓаше Синот на Зората

И, се поклонија пред Земјата која го прифати

А беше без своја сенка

Пленик на болката во ослепените очи

Налудничаво  се тетеравеше во дневната запурничавост

Призрачните сенки му беа судии и приврзаници

Заборавената кучка во виулиците утеха му даваше

Живееше во далечен сон

Во чија модрина се беше возможно

Ете Тој,по совет од туѓинец,бегаше од светлината

Огнениците во неговата крв се оладија од сето тоа

Богомилците дојдоа со света причест да го послужат

Ги растргна и кожата им ја симна до заодот

Како живо вретено се спровираше низ круговите од времето

Не ги допираше Боските,туку ги сечеше за пците да ги нахрани

Помисли вчас еден,дека и тагата му станала робинка

Та посака да му готви,и вскут да му седи

И да бдее на миговите празни,кога слатко се смееше

Не ги послуша и Самовилите кога предвечерната песна му ја пееа

Небеше за покајување,туку за Априлските ноќи

Каде беа сите негови никогаш неиозодени патеки

А што очекувавте вие од плод

На жив споулавен маж и мртва жена

Кој растеше на стрмните карпи прекриени со модар мов

И кого смрта го обележа на челото кога одеше по угорнината на денот

Се сеќавате нели,кога се здружи со копилиња проколнати

И саде скромна трпеза на секого нудеше

И сега не се морничавете што само гавраните ќе го знаат неговиот гроб.