Молкна неподносливата химна на сколовранците
Крстот се бигороса на врвот од планината
И никој во долината не се надрасна себеси
Оти севезден ни недостасуваа разни чуда
А зборувавме така пламено,дека ја пишуваме историјата на светот
И дека само кај нас во очите ни се раѓа пурпурот
Но заборавивме кутрите,дека под паднатото небо
Нема вечен живот.
Сето ова од збор до збор,ќе го испратиме во вселенските длабочини
Каде сенката на пролеаната крв се смее над кучешката судбина
Е, де,онаа нашата,што не оскрбува
И не тера,повеќе во грч,во гнев,во грев ,да сонуваме.
Само овде онде,по некоја молчелива калуѓерка
И некој набожен поп,не ржат со бес во крвта катаутро
И грчот на прстите не им се скаменисува за да се прекстат
И не јадат мртви еребици,ни пак се капат во кисели дождови.
Е така,пак кажете дека денот е Господово наказание
И слушајте го во одаите болното ревење на Ѕверот
Приказните плукајте ги,а дозреаното жито поганете го
Домаќинките на праг тепајте ги,и споулавено пијте пелин.
Нема коментара:
Постави коментар