Како Петко Вампирот од приказните на Дедо

Со својата скрб и будалестата надеж

Ископував зло од каменот црн

Мислеќи така,дека злото во Човекот е мртво

И им глаголев катаден на добитчињата невини

Дека нивното умирање е хумана работа

Која судбината им ја одредила на Сведен Голем.

А потоа

Кога низ катниците ми се цедеше крвта нивна

Не се чуствував бедно,како Петко Вампирот од приказните на Дедо

Ами возвишено,нивната смрт,со вино кисело ја славев

А потоа,полупијано,на каладрмата и раскажував

Додека  во чвор чуден ги плеткав чекорите.

Ами убавини беа тоа,да знаете само

Кога на туѓата смрт утеха и давав

Или ме убеди така Цвета Блудницата

Која на Боските Свои тајната Вселенска ја имаше залепено

И кожата и мирисаше на мелеми од треви исцелителски

Ех, кога Бедрата ќе ги раширеше

Лечеше и страшен очобол и миреше секакови тегоби.

Сега вие,со презрение не ме гледајте после ова

Оти живеам за смрта нивна

И за призрачните патеки кон постелата

И не ме нарекувајте кучкин син

Туку научетеме како да јадам варена коприва

И како да го наслушнувам животот

Кој пее секогаш со молбени арии во срцето.