Врзан на сопственото распетие

Врзан на сопственото распетие

Ја гледам бесцелноста на светот

И илјадници,илјадници отворени гробови

Кои во милоста своја ги нарекувате домови

Карши мене,гледам заковале куц измитарен пес скитник

Ниту цвили,ниту лае,само со очите чудна игра прави

Од лево,Цвета блудницата виси,со втеречен поглед во земјата

Пред само саат време огненица ја тресеше.

И глаголам малку утешително,на арапски,или беше ерменски

Е де,оној прастар јазик,кој правот на заборавот го прекрил.

До пред залезот се ќе биде готово,ама сега бавно се скратува времето

Можеби проклетиве пајаци го заплеткале во своите нишки

Нејсе,стоиме сега вистински на границата од доброто и злото

Нека не те плашат овие улави ѓаволчиња

И ним омарнината ги оковала тука,и тие слично на нас живееа

Не бевме родени за светители,имавме само едно срце,и две раце

Бабревме кога богатиот пехар ни го подаваа

Пупката на девствениот цвет ја газевме,и низ насмевки ја поганевме

Ако ,ако Цвето,и без нас дивината во планините ќе биде дивина.

Кутрата не разбра,можеби затоа што беше ѕвезда на сите црни надежи

Глутницата со здив на смрта во својата чељуст на тоа ја научи

Скаменето да ги гледа сите сеќавања,и од молитви да бега

А песот,сега се сеќавам,во минатиот живот беше стар испосник

Кој никогаш не ја заврши својата молитва,кога со нож го бодеа.

Можеби после залезот само ќе кркорам

И не ќе можам повеќе за животописот да зборувам

Вие само молчете

И пред небото покорете се

Така,ни Јас,ни Цвета ни пак Песот

Нема да бидеме безлични.