Не е тоа плач на Небото за вас

Изминува пладнето,додека пламнувам од надежи,благодарение на потечените шурки на сонцето,ги оставив позади себе сите глобочини во кои кркореа болните спомени,и со блага насмевка,исто како некогаш во детството,кога се стретнува со Големиот Сон,сега повторно тргнав..него како..Тргнав кон Големиот Сон..

Од левата страна ќе ги оставам во малку недоумица,и со некој нивни трепет на месото,сите кои повторното р’тење на Големиот Сон ми го спровираа низ темните ходници на времето,и го миеа со лилав кисел дожд.

Од десната страна,некаги љубопитните кои се без тегоба од денот,нека глаголат насекаде дека симболот на Љубовта е клучот за отварање на сите Небесни висини,и дека Амброзијата на Животот пресушува тогаш кога Името ќе биде запишано со Вечни Букви на Паметникот.

И вака ќе биде до златниот заод,и после квечерината,па и некаде пред полниоќ,на полноќ,со Месечината ќе зачекориме по патеката на Покорноста,која води само да знаете до сите соѕвездија.

Ете мили мои,вие ме обогатувавте со горчливост,јад,чемер,па и понекогаш ме гаѓавте со лепешки,и чекавте да залипам без солза,исто како што липа земјата по вашиот покој,чекавте,името ваше во црковни житија да го читам,чекавте во сказанија да ве проврам,па така за навек да останете како сведители на мудроста...ама не..неоди тоа така,само лазар се вратил од таму каде што и вие ќе отидете,ама нема да се вратите..и никој после тоа веќе нема да ве спомиња..само одвреме навреме некој заскитан дожд ќе ви ја накваси земјичката и толку...ама не е тоа плач на небото за вас..не е..освен злото,не оставивте ништо во Чељустата на Времето да р’ти,та во некоја непозната утрина да се испили живототворен крик.