Се сеќаваш ли

Се сеќаваш ли,кога седевме заедно

Додека Сонцето заминуваше со малку тага

На оние маси,валкани и полни со дамки од кисело вино

Од десно,стариот Виолиниста,свиреше

Повеќе за себе,помалку за нас

Ме праша,зошто грчот на на моето лице не се губи

Кога те прегнувам

И тогаш,а многупати потоа,само воздивнував

Како да ти кажам

Кога еднаш ќе ти ги скршат криљата,со кој си летал

Тогаш сите прегратки те болат

Се сеќаваш,кога ги газевме штотуку паднатите лисја

На Дивите Костења

Забораваќи при тоа,на сите слушнати песни

Прочитани романи,и изодени патеки

Ме праша,зошто ја сакам Тишината

Премолчив зошто Бескрајот беше пред нас

Оставив ветерот што не покриваше да ти одговори

Оставив ноќта што не допираше да ти потврди

Се сеќаваш на онаа ноќ,ноќ на ѕвездите

Кога нашите воздишки зборуваа

А ние небаре сме Адам и Ева,изгубени во вечна прегратка

Посакавме

Од таа ноќ

Сите сништа да ни мирисаат на Ружа.