Погазен Аманет

Пукаше повторно небото на половина,ама и кожата пукна на Ефтима,та затоа Тимотеј запали во собата малку темјан,за да ја смири болката негова,и да ги подисплаши оние луди демони кои надвор весело играа оро околу огинот.

А Ефтим,со еден крај на окото ја фаќаше светлината и саде бладаше,та ќе се насмевнеше малку кисело,а кога болката од глобочините на неговите дробови ќе срикаше,пак како малоумник ќе го побараше Тимотеј.

-Тимотеј брате,биди барем ти во овие мои последни мигови до мене...се плашам,се плашам брате..не од смрта,ами од средбата со татка на тој свет...Аманатето,Аманетот на Татка не го исполнив...ами го погазив...го испоганив..

Панде на Клашеви,го потчукна нежно Тимотеја по рамото и тивко му дошепна за Ефтим да не ги слушне.

-Оставиго накратко,болката нека му се смири...таков е веќе четириесет дни..ти дојди надвор да прословиме како луѓе...

Излегоа пред прагот,гледаќи како лутата есен полека ги влечеше првите снежни прамења,од лутината нејна сенките веќе клекнаа под стреите,пците го штедеа својот виеж,а црните јата врани гракаа болно ..

-стрико Панде,за како Аманет глаголи Братми..

-Тежок,тежок Аманет му остави Татко ти..пред да ги фати небесните пространства,го допре по темето  Ефтима и му заглаголи...Не ја Голтај пребрзо Иднината,не фрлај пепел на Минатото,земјата не ја испустувај,на туѓинци не ја давај,и Гробот...малку здивна тогај..и гробот не ми го оставај Безимен..Името,Името да ми го Врежиш на каменот..ако е безимен тој камен,премногу ќе ми тежи ,ако има име синко,ќе ми биде лесен...

Го кажа ова Панде и замолче слушаќи ја камбаната на Црквата како бие на Мртво...

-со секоја пролетна топлина,Брат ти,и Арсо на Тодора го крчмеа имотот и вашиот и на селото,парче по парче,носеќи ни од фитфиделија некрстени дојденци,та сега глаа неможеме од нивните пизми да крениме..на мира не ги оставија и мртвите..ги збришаа и нивните имиња од земјиниот лик..ете тој Аманет го погази...и сега незнам дали Бог ќе се смилува на неговиот грев...