Понекогаш Трескам Глупости

Синоќа

Јас,Ветерот,и Дождот

Водевме долг разговор и после полноќта

За Љубовта

За Саканата

Им кажав онака,детски,искрено од срце

Ако и напишам уште едно писмо

И,и кажам

Дека честопати стојам

На самиот крај од светот

Чекаќи да дојди

Дали навистина ќе дојди

Се прашав,повеќе себеси отколку ним

А ете Ветерот се налути,и Бурите ги викна

Настрадаа лисјата кои жилаво се држеа на дрвјата

И старата Јаболкница

Рече ,не ржеше заедно со молњите

Зарем сакаш повторно лит да бидеш

И со сенките да спиеш

А дождот

Само тивко промрмори

Ти напишиго

Ќе го избришам,и во тишина ќе го претворам

Само Месечината се смешкаше

Кажуваќи им

Оставетего

Понекогаш треска глупости