Мастилото на Тагата

Со позајмени илузии во реалноста на мрачните сенки

Зацрвенет и бесен,трчам брзо како ветерот

Собираќи ги мислите кои талкаат во просторот

Родени во искривената вистина

И одвреме навреме претвораќи ги во рев кој моли.

О Бескрајни ноќи,прегнете ме,и

Однесете ме на местото каде се цеди мастилото на тагата

Мојата болка не се лечи

Ќе ја напишам,во најтемната ноќ

Најголемата книга на сите Човечки маки и јадови.

Ако не знаевте,ви зборувам за предворјето на пеколот

Каде изгниената душа ги уништува сите чисти мисли

И очите се полни со замор.

Морам да признаам,овде

Нерасонетото сонце никогаш трепет нема да стори

Повторно

Со позајмени излузии во реалноста на мрачните сенки

Ќе го пуштам ревот да моли.