Збунет Адам

Никој

Ама никој неможе да ги стиши огновите во душата

Како осамата

Понекога,чиниш влегуваш во сопствената скривница

И ја гледаш светилката слична на фенер папсан

Пробуваш,ете така да застанеш во жестоката реалност

Со суровата вистина

Но,морално си разоружан

Духовно измачен

За на крај

Како збунет Адам,седнуваш на под

Гледаш

Како низ сенката на дамнината

Истекува несоницата и немирот

Но тоа трае,до бесконечие

Додека ноќта одминува крај тебе небаре си мртов воин

Потајум,пробуваш од нишките месечеви да исплетеш јаже

За  цврсто да ја врзиш тишината

Оти придушениот далечен шум те морничави

А тоа ти било крвта која протекува низ вените

Всушност,пука срцето без рев во болки

Да

Никој

Ама никој неможе да ги стиши огновите во душата

Како осамата