Твоите соништа се уште се кршливи
И немаат моќ душата ранета да ја излекуваат
Твојот живот се уште со лилава пајажина е завиткан
Та затоа си оделена од бесконечието
Ајде да речиме дека треба сеуште да те љубам
Но твоите буѓосани коски ме морничават
И место сок,скрама усните ти фатиле
Стоиш спроти сонцето,но сенката твоја ја нема никаде
Не се измачивај веќе,минатото го отфрлив
Ете таму во бездната каде демоните цивкаат слабо
Ова е сега она вистински Збогум
И нема во него бесцелни исчекувања
Ни пак потонати погледи во молкот
Заедно со светлината ќе ги рашириме криљата
Утре на ден Пладне
Претвораќи го гревот во бескраен спокој.
Нема коментара:
Постави коментар