Прангите на Смрта

Излитени пустеници,кои само смрдат на гнила истрошеност

И во себе го носат гнасниот пекол на очајот

Започнаа да не убедуваат дека надежта е втората Човекова Душа

Та се возвишија

И етеги секој ден се ,се повозбудени од навредите

И без грам срам

Во крвта ни се натрупаа и сакаат да не одродат

Ми остана само Оф да кажам на крај

И да ја ловам секоја морница која ита низ телото

Но полесно ми е кога зборувам

Простете ако ви додевам

И еве не додржав

неизвесноста ме боди се до длабочините на срцето

заскитаниве по род само се сноват насекаде

со омлитавена поцрнета кожа се

и секогаш покорни,чиниш на плеќите им овиснала вина

оти никогаш не го слушнале тајниот шепот на земјата.

Нешто ми кажува дека се само апстракни лидери

Кои членуваат во вештачка религија

Не ги плаши ни стравотниот грмеж

Но нам не плаши

Тоа што што ќе исчезнеме во тишината

А толку сонував да одам по патот на Горки

Прво да се осознам себеси

И на другите да им кажам какви заблуди се котат во нив

Но

Излитениве пустеници со својата мрачна правда

Прангите на смрта ги отвараат.