уторак, 26. јун 2018.

Ах кутрите ние



 (надреално,но сепак возможно)
Го замразиме бегањето,нели
Но тоа е единственото вистинско во животот
Без сеќавања одиме
И да знаете,за сонцето сме невидливи
Во мракот се смее ме како сенките парталави
Легендите за рајот ги заборивме веќе
Приказните за пеколот никој не ни ги раскажува
Ох ,пропуштив
Јас сум ххх258258
И во ничија земја битисуваме
Не го наследивме дарот на нашите предци
На светлината да и се радуваме
Со Љубовта да живееме
Земјата да ја прегрнуваме
И заедно кога тагата ќе ни се доближи
Со тивок шепот да ја бркаме

Го замразивме бегањето,нели
Но тоа е единственото вистинско во животот
А не бевме свесни за што сме способни
Ах кутрите ние.







Нема коментара:

Постави коментар

Не мирисаме веќе на соништа

  Не мирисаме веќе на соништа   Незнам дали знаеше Но јас незнаев,дека Бевме o ставени на ветромината Од судбината Како цветови...