Пциите проплакаа со солзи човечки

Пциите проплакаа со солзи човечки

Сенките соништа изгубени бркаа

Овде онде,по некоја локва крв ќе се јавеше

Тераќи го така мракот да прозбори за изгубените илјада години

Бесмислено е сега и за љубовта да зборуваме

Кога над нас и небесата се празни

Ќе ви речев,ама будалесто е ова

Ајде малку да шепотиме,и морниците да ги разбудиме

Барем така ќе и кажеме на земјата дека се уште сме со неа

И ве молам,не го гужвајте залудно срцето

Утре ќе има магла,не ќе можете да го најдите во градите

Подобро е само да ѕирните во себе некаде длабоко

За да видите колку е папсана душата

Задутре да знаете,ќе копаме ровови

Не да ги гледаме занесено ѕвездите

или времето да не пронајде конечно

Ами болката која ќе чекори кон нас да ја сопреме

Ќе биде во разни облици

Ќе зборува на многу јазици

Ех колку ќе посакуваме четири ѕидови,па макар мувлосани

И пет минути музика

Песна испеана со засипнат глас

И чаша вино,пола за грлото суво,пола за Благослов

Ама пропаднаа сите светови

Сонцето не грее тука веќе

И минутите полека се губат

Останува само сеќавањето на мирисот од праските.