Храмот во Мојата Душа

Утре е Сведен Голем,зарем не

Па посакав да го отворам и Јас

Храмот во Мојата Душа

За

Да ми бидете Гости сите вие

Но

Гавранот на Стариот Даб заграка злокобно

Демонот ги триеше задоволно рацете

Додека Ангелот само гледаше,и загатливо се насмевнуваше

И,за секој случај погледнав

На тремот каде старата болка папсано лежеше

Со една чиста солза ја смирив,оставаќи ја да спокојно да спие

И замолчив ,гледаќи ја улицата по која доаѓавте

Зарем Пелин јадите луѓе мои

Што стапалките ви се така црни,и реа шират насекаде

Зарем ноќите навистина ви се беживотни

Што не и се радувате на месечината

Зарем страста и оганот ве пеплосале

Што јазикот на Љубовта не го разбирате

Утре е Сведен Голем,зарем не

Но сепак мислам

Дека времето сеуште мириса на рана незатворена

Да,таму некаде

Каде нема солзи,каде среќата е среќа

Каде шепотот е шепот

Каде ги нема препреките од судбината

Ете таму

Ќе го отворам храмот во мојата душа.