Кога за смрта сонувам,тебе те слушам

Кога за смрта сонувам,тебе те слушам

кога за животот копнеам ,тебе те гледам

и со болката

која е небаре вграден код на Вечноста

клекнувам под невидливата антерија на ноќта.

Прости

Драга моја

Но овие зборови не се за тебе

Ами за Светлината

Која катаден ме камшикува

Та и водата по телото ме боли од тоа

И песокот ме печи на нозете.

И пак ќе пеам да знаете обредна песна

Ќе наликува во тој занес на краток монолог

Можеби затоа незнаам да исткаам грев

Ами ќе бидам исто како вчера трпелив

Под антеријата.