Којзнае дали воопшто е испратено ова писмо.

Мислам дека е ова писмо,кое беше прекриено со девет прсти од прав.го пронајдов додека пребарував по старите спомени спакувани во полураспаднатите куфери...не се сеќавам дека сум го напишал,зошто не се сеќавам дека некогаш воопшто сум сакал...но сепак...мислам дека е неиспратено писмо...

Ова утро беше премногу гордо за да раскажува насекаде за мене,а и овие проклети солзи,кои предавнички се лизгаат низ образите,молчат ,гледаќи ме како тажно ги прегнувам лилавите сенки кои ги донесе ноќниот ветар во моја близина.

Зарем не гледаш,дека папсано околу нас се влечат сите борби,порази и победи,молеќи не барем еден ден да го затвориме чистилиштето што го отворивме помеѓу небото и земјата во името на Животот.

Одам,незнаќи каде одам,и колку за утеха,снегот кој веќе е тука во близина ќе дојде,прекриваќи ја патеката изодена,бришеќи ги моите стапалки,и на улицата по која одев,и на овие празни приградски улици.

Станав,несакаќи уште еден жител повеќе на темнината,тоа тебе ништо не ти значи,барем тука никој не споменува судбина,никој не споменува болка,тука сите молчат,и во сопствениот молк се среќни.

А толку лесно ја прескокнав границата на невозможното,веруваќи силно во себе дека со тебе ќе ги пронајдам работите кои не постојат,но дождот,беше тој кој сурово ме враќаше во реалноста,кажуваќи ми дека е подобро да стојам на прозорот и да ги бројам неговите капки,отколку да верувам во илузијата која секогаш ја распостилаше,а јас не ја гледав.

Како некогаш,ги оставам мислите да танцуваат на онаа иста стара зелена дрвена клупа,со некоја друга жена,која повеќе е сенка отколку жена,со голема празнина во себе,повеќе гледам во сонцето отколку во неа,а тоа заспива во прегратките на самракот,оставаќи не во новото неродено време да го бараме животот во кој нема секојдневно умирање.

Ако мислиш дека е толку лесно сликите кои живеат во мене да ги претворам во зборови,се лажеш,кажими барем со колку зборови да ја опишам твојата невина насмевка,или мојата болка кога замина без збор,или како да ја опишам сончевата светлина кога се преливаше во прамените на твојата коса,како..како да напишам дека повеќе векови стојам повторно на истото место,чекаќите да се вратиш некаде низ некој временски ходник.

За крај,сепак го пуштам нејасниот поглед некаде напред,во некоја за мене непозната куќа каде звуците родени во клавирот ја свират..Одата на Радоста..гледам,оставаќи ги желбите да се претвората во пеперутки кои ќе летаат насекаде во просторот.