Илјада,а којзнае можеби беа Петилјади Безимени Сенки
Го мешаа дождот со сопствениот зној,трулеш и плач
Стоеќи на плоштадот небаресе се Величествени Небесни Столбови
И ја голтаа тишината која се лизгаше меѓу нив.
Им шепотев прво тивко,потоа посилино,потоа викав
Арс Лонга Вита Бревис
Но тишината околу нив беше толку густа
Што помислив дека и од мирисот на зората тие се плашат
Стоеа,стоеа продираќи длабоко во темнината на сопствената душа.
И потоа некој нека каже дека вреди да се запри времето
Кога несватеното,премолченото се само порази и бегање од оваа стварност
А стравот е само блескав трофеј за чување на солзите
Добро месечино барем ти ме разбираш
И без никаква маска на себе стојам спроти тебе,со сјај и копнеж
Се колнам пред тебе,иднината не ја голтам,само чекорам со неа.
И,еден ден кога спиралата на животот нема да врти,ќе заминам
Со мојот немир,оставаќи го само сеќавањето за насмевките,зборовите
И тишината презрена
Но повторно некој друг кој ќе сонува заедно со пеперутките
На некоја нова Агора ќе шепоти или ќе реви
Арс Лонга Вита Бревис
До некои килави,лигави и испотени сенки.
Нема коментара:
Постави коментар