Умеам да господарам со зборовите.

Умеееш да господариш со зборот

Денес некако цинично ми возврати огледалото

Небаре си генерал на стоилјадна војска

Војуваш со гранати од утробата твоја.

Недопирлив сум

Вечен како Бог

И Бог сум навистина,глаголам

Со забите кои брана на јазикот ми се.

Не, извикувам

Се натпреварувам само со поколенијата

Ете така лутам по крвави судири

И во моите сини сини очи тогаш пеколот е санта мраз.

Ги совладувам со мојата воља

Тоа е мојот закон што го почитувам и во крвта

Ги затворам очите,

И од заборавените еха на далечните векови ги собирам.

Препуштетеми се покорени

И спровретесе повторно низ темните ходници на виугите

Не ми давајте леб,месо,риба смрдена,не бидете злобни

Закрпетемија кожата и вечни бидете.

Јас сум прв од лозата на Бесмртните

Боговите се такви,некако со олеснување воздивнувам

Ќе ве престорам во пеколни птици,потајно да плукате

Не цимолете,кришум се заколнавте пред сребрениот крст.

Созреете,зреете,презреете

Додека одмарам со посебен мирис на досадата

Нема да ве удавам со граматичка правилност

Вие самите кажетеси,ова е придушена патетика.

Секој владее само еднаш,еднаш,и само еднаш

Смислата на идејата е да ја спрегне енегријата на недостижните далечини

Сугестивно во мракот ќе ве ослободам

Ќе го наречам,вие запишете,ова е Генијално лудило.

Простете

Простете ги испуштив веќе нишките на времето

Ова нека биде запишано како  благородна закана

Со неизбежна решителност и крик на слава

Утрешните мртовоци ќе преземат власта во иднината

Во тој неизбежен процес  ќе сотрат

Блуд,омраза,страв,

Потоа

Потоа во леплив мрак,и матна светлост

Во тој темен ковчек,говорникот ќе биде недовршена слика.

Во далечините завива тажно сирена

Со пролетна мелахонија

Веќе немам никаква дилема

Чиј е светот,на живите или мртвите

Се заколнав,Бог ќе бидам,сноп на светлината

Неможете намене да видите дамка

Го покривам тука огледалото со недогледно платно.

Јас

Умеам да господарам со зборовите.